مُثله شدن نوجوان بسیجی در اردوگاه بعثی‌ها

در راهروی باریک ورودی، با شلاق و لگد از ما پذیرایی کردند. صدای خرد شدن استخوان بسیجی نوجوانی را شنیدم که بر روی زمین افتاد و در حالی که از درد به خود می‌پیچید، او را روی زمین می‌کشیدند.



شهدای کازرون، دستهایم را از پشت با طناب بسته بودند؛ آنقدر محکم که تا چندین روز پس از باز کردن، متورم و سیاه بود. چشم‌هایم جایی را نمی‌دید. درد شدیدی پاهایم را آزار می‌داد. ساعت‌ها با پای برهنه روی سنگلاخ‌ها و بوته‌زارها دویدن و خزیدن، راه رفتن را برایم غیر ممکن می‌ساخت. اما قدم‌هایم، اگر بخواهند زنده باشم، باید مرا یاری می‌کردند. یکی از همراهانم، نمی‌دانم چه کسی، چون چشم‌هایم بسته بود و فقط صدای او را می‌شنیدم. پایش ترکش خورده بود و استخوانش خرد شده بود؛ با این حال باید به دنبال ما حرکت می‌کرد. بارها افتادن او را روی زمین شنیده بودم که با ضربات قنداقه تفنگ او را از زمین بلند می‌کردند. این بار که روی زمین افتاد دیگر بلند شدن برایش ممکن نبود. خونریزی شدید، رمقی برای راه رفتن نگذاشته بود. بدنش سنگین شده بود و چند نفر از جانیان خلق به جان او افتادند. ما فقط صدای ضرباتی را که بر پیکر او وارد می‌شد می‌شنیدیم. رمق فریاد کشیدن نیز نداشت. خدایا اگر دستهایم باز بود، لااقل او را از زمین بلند می‌کردم! رحم کنید!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: